Saltar ao contido

Physcomitrella patens

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Physcomitrella patens
Clasificación científica
Reino: Plantae
División: Bryophyta
Clase: Bryopsida
Orde: Funariales
Familia: Funariaceae
Xénero: Physcomitrella
Especie: P. patens
Nome binomial
Physcomitrella patens
(Hedw.) Bruch & Schimp.
Sinonimia [1]
  • Phascum patens Hedw.
  • Aphanorrhegma patens (Hedw.) Lindb.
  • Ephemerum patens (Hedw.) Hampe
  • Genthia patens (Hedw.) Bayrh.
  • Physcomitrium patens (Hedw.) Mitt.
  • Stanekia patens (Hedw.) Opiz

Physcomitrella patens é un musgo (briófita) utilizado como organismo modelo para estudos sobre a evolución, desenvolvemento e fisioloxía das plantas.

Distribución e ecoloxía

[editar | editar a fonte]

Physcomitrella patens é un dos colonizadores pioneiros da lama e terra situada arredor das pozas de auga.[2][3] P. patens ten unha distribución disxunta nas zonas do mundo con temperatura temperada, coa excepción de Suramérica.[4] A cepa estándar de laboratorio é o illamento "Gransden", recollido por H. Whitehouse de Gransden Wood, en Cambridgeshire en 1962.[2]

Organismo modelo

[editar | editar a fonte]
Véxase tamén: Musgo knockout.

Os musgos comparten procesos xenéticos e fisiolóxicos fundamentais coas plantas vasculares, aínda que as dúas liñaxes diverxeron moi cedo na evolución das plantas terrestres.[5] Un estudo comparativo entre os representantes modernos das dúas liñas pode dar unha idea da evolución dos mecanismos que subxacen na complexidade das plantas modernas.[5] Neste contexto, P. patens utilízase como organismo modelo.

P. patens é un dos poucos organismos multicelulares cunha recombinación homóloga altamente eficiente.[6][7] o que significa que unha secuencia de ADN exóxena pode ser dirixida a unha posición xenómica específica (unha técnica chamada gene targeting) para crear musgos knockout. Este enfoque denomínase xenética inversa e é unha ferramenta poderosa e sensible para estudar a función dos xenes e, cando se combina con estudos nas plantas superiores como Arabidopsis thaliana, pode utilizarse para o estudo da evolución molecular das plantas.

A deleción ou ateración dirixida de xenes de musgos depende da integración dunha febra de ADN curta nunha posición definida no xenoma da célula hóspede. Ambos os extremos desta febra de ADN son modificados por enxeñaría para que sexan idénticos a este locus xénico específico. O construto de ADN é despois incubado con protoplastos de musgo en presenza de polietilenglicol. Como os musgos son organismos haploides, os filamentos de musgo rexeneradores (os protonemas) poden ser ensaiados directamente na gene targeting en 6 semanas usando métodos de PCR.[8] O primeiro estudo feito usando musgos knockout apareceu en 1998 e identificou funcionalmente o ftsZ como xene central para a división dun orgánulo nun eucarionte.[9]

Ademais, P. patens utilízase cada vez máis en biotecnoloxía. Exemplos son a identificación de xenes de musgo con implicacións para a mellora das colleitas ou a saúde humana[10] e a produción segura de complexos biofarmacéuticos en biorreactores de musgos.[11] Por medio de knockout de múltiples xenes as plantas de Physcomitrella foron modificadas por enxeñaría para que carecesen de glicosilación de proteínas postraducional específica de plantas. Estes musgos knockout utilízanse para producir produtos biofarmacéuticos complexos nun proceso chamado molecular farming.[12]

O xenoma de P. patens, duns 500 megapares de bases e organizado en 27 cromosomas, foi completamente secuenciacdo en 2008.[5][13]

Os ecotipos de Physcomitrella, mutantes e transxénicos son almacenados e están a libre disposición para a comunidade científica no International Moss Stock Center (IMSC). Os números de acceso dados polo IMSC poden utilizarse para que as publicacións teñan un depósito seguro dos materiais de musgo novos descritos.

Ciclo vital

[editar | editar a fonte]

Como todos os musgos, o ciclo vital de P. patens caracterízase por unha alternancia de dúas xeracións: un gametófito haploide que produce gametos e un esporófito diploide, no que se producen esporas haploides.

Unha espora desenvóvlese dando unha estrutura filamentosa chamada protonema, composta por dous tipos de células: cloronema, cun gran número de cloroplastos, e caulonema, de crecemento moi rápido. Os filamentos do protonema crecen exclusivamente por crecemento no extremo (tip growth) das súas células apicais e poden orixinar ramas laterais a partrir de células subapicais. Algunhas células iniciais de ramas laterais poden diferenciarse en xemas en vez de en ramas laterais. Estas xemas dan lugar a gametóforos (0,5–5.0 mm[14]), as estruturas máis complexas que levan estruturas similares a follas, rizoides e os órganos sexuais: os arquegonios femininos e os anteridios masculinos. P. patens é monoico, o que significa que os órganos masculinos e femininos son producidos na mesma planta. Se dipoñen de auga, as células espermáticas flaxeladas poden nadar desde os anteridios aos arquegonios e fertilizan o ovo que está no seu interior. O cigoto diploide resultante orixina un esporófito composto dun pé, seta e cápsula, onde se producen miles de esporas haploides por meiose.

Reparación do ADN e recombinación homóloga

[editar | editar a fonte]

P. patens é un excelente modelo no cal se pode analizar a reparación de danos no ADN en plantas pola vía da recombinación homóloga. Os fallos na reparación de roturas de dobre febra e outros danos no ADN en células somáticas por recombinación homóloga poden orixinar disfuncións na célula ou a súa morte, e cando estes fallos ocorren durante a meiose, poden causar a perda de gametos. As secuencias xenómica de P. patens revelaron a presenza de numerosos xenes que codifican proteínas necesarias para a reparación de danos no ADN por recombinación homóloga e por outras vías.[5] RpRAD51 é unha proteína fundamental na reacción de reparación por recombinación homóloga, requírese para preservar a integridade do xenoma en P. patens.[15] A perda de RpRAD51 causa unha marcada hipersensibilidade ao axente que induce as roturas de dobre febra bleomicina, o que indica que a recombinación homóloga se utiliza para a reparación de danos no ADN en células somáticas.[15] RpRAD51 é tamén esencial para a resistencia á radiación ionizante.[16]

A proteína PpMSH2 de reparación de discordancias no ADN é un compoñente central da vía de reparación de discordancias de P. patens que actúa en discordancias de pares de bases orixinadas durante a recombinación homóloga. O xene PpMsh2 é necesario en P. patens para preservar a integridade do xenoma.[17] Os xenes Ppmre11 e Pprad50 de P. patens codifican compoñentes do complexo MRN, o principal sensor das roturas de dobre febra no ADN.[18] Estes xenes son necesarios para a reparación recombinacional homóloga exacta dos danos no ADN en P. patens. As plantas mutantes carentes tanto de Ppmre11 coma de Pprad50 mostran un crecemento e desenvovlemento gravemente restrinxidos (posiblemente reflectindo unha senescencia acelerada), e unha sensibilidade aumentada a danos inducidos por raios UV-B e a bleomicina en comparación coas plantas silvestres.[18]

  • Esporófito cleistocarposo do musgo P. patens
    Esporófito cleistocarposo do musgo P. patens
  • Plantas de P. patens crecendo axenicamente in vitro en placas de ágar (placa de Petri, de 9 cm de diámetro)
    Plantas de P. patens crecendo axenicamente in vitro en placas de ágar (placa de Petri, de 9 cm de diámetro)
  • Biorreactor de musgos con P. patens
    Biorreactor de musgos con P. patens
  • Catro ecotipos diferentes de P. patens almacenados no International Moss Stock Center
    Catro ecotipos diferentes de P. patens almacenados no International Moss Stock Center
  • Células de protonema de P. patens
    Células de protonema de P. patens
  • O xene polycomb FIE é expresado (azul) en células de ovos non fertilizados do musgo P. patens (dereita) e a expresión cesa despois da fertilización no esporófito diploide en desenvolvemento (esquerda). Tinguidura GUS in situ de dous órganos sexuais femininos (arquegonios) dunha planta transxénica que expresa unha fusión traducional de FIE-uidA baixo o control do promotor de FIE nativo.[19]
    O xene polycomb FIE é expresado (azul) en células de ovos non fertilizados do musgo P. patens (dereita) e a expresión cesa despois da fertilización no esporófito diploide en desenvolvemento (esquerda). Tinguidura GUS in situ de dous órganos sexuais femininos (arquegonios) dunha planta transxénica que expresa unha fusión traducional de FIE-uidA baixo o control do promotor de FIE nativo.[19]
  • Mutantes knockout de Physcomitrella: Fenotipos desviados inducidos por transformación cunha biblioteca de disrupción de xenes. O tipo silvestre de Physcomitrella e as plantas transformadas cultiváronse nun medio Knop mínimo para inducir a diferenciación e o desenvolvemento de gametóforos. Para cada planta, móstrase unha vista xeral (ringleira superior; a barra de escala corresponde a 1 mm) e un primeiro plano (ringleira de abaixo; barra de escala igual a 0,5 mm). A: Planta de musgo de tipo silvestre haploide completamente cuberto con gametóforos follosos e primeiro plano dunha folla de tipo silvestre. B–D: Diferentes mutantes.[20]
    Mutantes knockout de Physcomitrella: Fenotipos desviados inducidos por transformación cunha biblioteca de disrupción de xenes. O tipo silvestre de Physcomitrella e as plantas transformadas cultiváronse nun medio Knop mínimo para inducir a diferenciación e o desenvolvemento de gametóforos. Para cada planta, móstrase unha vista xeral (ringleira superior; a barra de escala corresponde a 1 mm) e un primeiro plano (ringleira de abaixo; barra de escala igual a 0,5 mm). A: Planta de musgo de tipo silvestre haploide completamente cuberto con gametóforos follosos e primeiro plano dunha folla de tipo silvestre. B–D: Diferentes mutantes.[20]

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

P. patens foi descrito por primeira vez por Johann Hedwig na súa obra de 1801 Species Muscorum Frondosorum, co nome Phascum patens.[1] Physcomitrella é tratado ás veces como sinónimo do xénero Aphanorrhegma, e nese caso P. patens é coñecido como Aphanorrhegma patens.[21] O nome xenérico Physcomitrella implica unha semellanza con Physcomitrium, que se caracteriza pola súa gran caliptra, a diferenza de Physcomitrella, que a ten pequena.[14]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 "!Physcomitrella patens (Hedw.) Bruch & Schimp.". Tropicos. Missouri Botanical Garden. Consultado o October 28, 2012. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Andrew Cuming (2011). "Molecular bryology: mosses in the genomic era" (PDF). Field Bryology 103: 9–13. 
  3. ↑ Nick Hodgetts (2010). "Aphanorrhegma patens (Physcomitrella patens), spreading earth-moss". En Ian Atherton; Sam Bosanquet; Mark Lawley. Mosses and Liverworts of Britain and Ireland: a Field Guide (PDF). British Bryological Society. p. 567. ISBN 978-0-9561310-1-0. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 03 de xuño de 2018. 
  4. ↑ Stefan A. Rensing, Daniel Lang & Andreas D. Zimmer (2009). Comparative genomics. pp. 42–75. doi:10.1111/b.9781405181891.2009.00003.x.  En: Knight et al. (2009).
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Stefan A. Rensing; Daniel Lang; Andreas D. Zimmer; Astrid Terry; Asaf Salamov; Harris Shapiro; Tomoaki Nishiyama; Pierre-François Perroud; Erika A. Lindquist; Yasuko Kamisugi; Takako Tanahashi; Keiko Sakakibara; Tomomichi Fujita; Kazuko Oishi; Tadasu Shin-I; Yoko Kuroki; Atsushi Toyoda; Yutaka Suzuki; Shin-ichi Hashimoto; Kazuo Yamaguchi; Sumio Sugano; Yuji Kohara; Asao Fujiyama; Aldwin Anterola; Setsuyuki Aoki; Neil Ashton; W. Brad Barbazuk; Elizabeth Barker; Jeffrey L. Bennetzen; Robert Blankenship; Sung Hyun Cho; Susan K. Dutcher; Mark Estelle; Jeffrey A. Fawcett; Heidrun Gundlach; Kousuke Hanada; Alexander Heyl; Karen A. Hicks; Jon Hughes; Martin Lohr; Klaus Mayer; Alexander Melkozernov; Takashi Murata; David R. Nelson; Birgit Pils; Michael Prigge; Bernd Reiss; Tanya Renner; Stephane Rombauts; Paul J. Rushton; Anton Sanderfoot; Gabriele Schween; Shin-Han Shiu; Kurt Stueber; Frederica L. Theodoulou; Hank Tu; Yves Van de Peer; Paul J. Verrier; Elizabeth Waters; Andrew Wood; Lixing Yang; David Cove; Andrew C. Cuming; Mitsuyasu Hasebe; Susan Lucas; Brent D. Mishler; Ralf Reski; Igor V. Grigoriev; Ralph S. Quatrano; Jeffrey L. Boore (2008). "The Physcomitrella genome reveals evolutionary insights into the conquest of land by plants". Science 319 (5859): 64–69. Bibcode:2008Sci...319...64R. PMID 18079367. doi:10.1126/science.1150646. 
  6. ↑ Didier G. Schaefer & Jean-Pierre Zrÿd (1997). "Efficient gene targeting in the moss Physcomitrella patens". Plant Journal 11 (6): 1195–1206. PMID 9225463. doi:10.1046/j.1365-313X.1997.11061195.x. 
  7. ↑ Didier G. Schaefer (2002). "A new moss genetics: targeted mutagenesis in Physcomitrella patens". Annual Review of Plant Biology 53: 477–501. PMID 12221986. doi:10.1146/annurev.arplant.53.100301.135202. 
  8. ↑ Annette Hohe; Tanja Egener; JanM. Lucht; Hauke Holtorf; Christina Reinhard; Gabriele Schween; Ralf Reski (2004). "An improved and highly standardised transformation procedure allows efficient production of single and multiple targeted gene-knockouts in a moss, Physcomitrella patens". Current Genetics 44 (6): 339–347. PMID 14586556. doi:10.1007/s00294-003-0458-4. 
  9. ↑ René Strepp; Sirkka Scholz; Sven Kruse; Volker Speth; Ralf Reski (1998). "Plant nuclear gene knockout reveals a role in plastid division for the homolog of the bacterial cell division protein ftsZ, an ancestral tubulin". Proceedings of the National Academy of Sciences 95 (8): 4368–4373. Bibcode:1998PNAS...95.4368S. JSTOR 44902. PMC 22495. PMID 9539743. doi:10.1073/pnas.95.8.4368. 
  10. ↑ Ralf Reski & Wolfgang Frank (2005). "Moss (Physcomitrella patens) functional genomics – gene discovery and tool development with implications for crop plants and human health". Briefings in Functional Genomics and Proteomics 4 (1): 48–57. PMID 15975264. doi:10.1093/bfgp/4.1.48. Arquivado dende o orixinal o 12 de febreiro de 2009. Consultado o 03 de xuño de 2018. 
  11. ↑ Eva L. Decker & Ralf Reski (2007). "Moss bioreactors producing improved biopharmaceuticals". Current Opinion in Biotechnology 18 (5): 393–398. PMID 17869503. doi:10.1016/j.copbio.2007.07.012. 
  12. ↑ Anna Koprivova; Christian Stemmer; Friedrich Altmann; Axel Hoffmann; Stanislav Kopriva; Gilbert Gorr; Ralf Reski; Eva L. Decker (2004). "Targeted knockouts of Physcomitrella lacking plant-specific immunogenic N-glycans". Plant Biotechnology Journal 2 (6): 517–523. PMID 17147624. doi:10.1111/j.1467-7652.2004.00100.x. 
  13. ↑ Ralf Reski, Merle Faust, Xiao-Hui Wang, Michael Wehe & Wolfgang O. Abel (1994). "Genome analysis of the moss Physcomitrella patens (Hedw.) B.S.G.". Molecular and General Genetics 244 (4): 352–359. PMID 8078460. doi:10.1007/BF00286686. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Bernard Goffinet (2005). "Physcomitrella". Bryophyte Flora of North America, Provisional Publication. Missouri Botanical Garden. Consultado o October 28, 2012. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Markmann-Mulisch U, Wendeler E, Zobell O, Schween G, Steinbiss HH, Reiss B (October 2007). "Differential requirements for RAD51 in Physcomitrella patens and Arabidopsis thaliana development and DNA damage repair". Plant Cell 19 (10): 3080–9. PMC 2174717. PMID 17921313. doi:10.1105/tpc.107.054049. 
  16. ↑ Schaefer DG, Delacote F, Charlot F, Vrielynck N, Guyon-Debast A, Le Guin S, Neuhaus JM, Doutriaux MP, Nogué F (May 2010). "RAD51 loss of function abolishes gene targeting and de-represses illegitimate integration in the moss Physcomitrella patens". DNA Repair (Amst.) 9 (5): 526–33. PMID 20189889. doi:10.1016/j.dnarep.2010.02.001. 
  17. ↑ Trouiller B, Schaefer DG, Charlot F, Nogué F (2006). "MSH2 is essential for the preservation of genome integrity and prevents homeologous recombination in the moss Physcomitrella patens". Nucleic Acids Res. 34 (1): 232–42. PMC 1325206. PMID 16397301. doi:10.1093/nar/gkj423. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Kamisugi Y, Schaefer DG, Kozak J, Charlot F, Vrielynck N, Holá M, Angelis KJ, Cuming AC, Nogué F (April 2012). "MRE11 and RAD50, but not NBS1, are essential for gene targeting in the moss Physcomitrella patens". Nucleic Acids Res. 40 (8): 3496–510. PMC 3333855. PMID 22210882. doi:10.1093/nar/gkr1272. 
  19. ↑ Assaf Mosquna, Aviva Katz, Eva Decker, Stefan Rensing, Ralf Reski & Nir Ohad (2009). "Regulation of stem cell maintenance by the Polycomb protein FIE has been conserved during land plant evolution". Development 136: 2433–2444. PMID 19542356. doi:10.1242/dev.035048. 
  20. ↑ Tanja Egener; José Granado; Marie-Christine Guitton; Annette Hohe; Hauke Holtorf; Jan M. Lucht; Stefan A. Rensing; Katja Schlink; Julia Schulte; Gabriele Schween; Susanne Zimmermann; Elke Duwenig; Bodo Rak; Ralf Reski (2002). "High frequency of phenotypic deviations in Physcomitrella patens plants transformed with a gene-disruption library". BMC Plant Biology 2: 6. PMC 117800. PMID 12123528. doi:10.1186/1471-2229-2-6. 
  21. ↑ Celia Knight, Pierre-François Perroud & David Cove (2009). Preface. pp. xiii–xiv. doi:10.1002/9781444316070.fmatter.  En: Knight et al. (2009).

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Physcomitrella_patens&oldid=6764061»